De zon scheen helder boven de bruisende stad Novatropolis.  De hoge bomen van het park filterden de zonnestralen. Zoals haast elke donderdagochtend jogde Kayla door het park. Ze ademde diep in. De frisse lucht vulde haar longen. Ze hield van deze momenten, wanneer de stad even leek te verdwijnen en alleen de natuur overbleef. Haar donkerbruine haren wapperden in de wind terwijl ze langs de kunstmatig aangelegde paden rende, haar hazelbruine ogen scherp op de horizon gericht.

Het park was een oase van rust in een stad vol controle en technologie. Hier voelde Kayla zich het meest vrij, weg van de constant monitorende ogen van de overheid. Wanneer het slecht weer was, jogde ze op de loopband thuis, maar de groene VR-omgeving gaf nooit dezelfde voldoening als echt gras onder haar voeten en echte bomen en struiken om haar heen.

Terwijl ze haar ritme vond, lichtte de OmniPulse op haar pols even op en trilde hij zachtjes. De OmniPulse was niet meer dan een klein geel cirkeltje op haar linkerpols. Een holografisch beeld verscheen boven het gele cirkeltje en toonde met rode cijfers hoeveel tijd ze nog had voordat haar les begon. Nog anderhalf uur. Met een simpele beweging veegde ze met haar linkerhand de rode holografische cijfers weg. Dat gele cirkeltje bepaalde haar leven, volgde nauwlettend elke stap die ze zette. Niet van haar alleen. Van iedereen.

Kayla versnelde haar pas en sloot even haar ogen, genietend van de wind die langs haar gezicht streek. Ze naderde de poort van het park, haar schoenen licht besmeurd met aarde en gras. Terwijl ze het grindpad afliep, wierp ze een laatste blik op de fontein aan de rand van het park, waarin het water kalm kabbelde onder de stralende zon.

Eens buiten het park dempten de koele, onpersoonlijke gebouwen al snel haar goede humeur. De stad slokte haar energie op, en de vredigheid van het park vervaagde tot een verre herinnering. Na een laatste sprint richting huis nam ze een verfrissende douche in de witbetegelde badkamer van hun ruime appartement. Haar ouders waren al vroeg vertrokken naar hun werk. Allebei waren ze tewerk gesteld bij de overheid, haar moeder Helen als communicatieambtenaar bij de informatiedienst en haar vader Derek als drone-operator bij de ordediensten.

 Klinkt iets te simpel/beschrijvend. Het ziet eruit als een cirkeltje, maar hiermee kan ik me niet inbeelden wat het is. Het is echt een futuristisch rond device-dingetje dat onder en op je huid wordt ingebracht. Het praat met jou, geeft holografische beelden boven je arm weer, kan je in de VR-wereld brengen, enz. ...

​

​

​

​

​

​

​

​

***